استرس و آریتمی قلب

استرس و آریتمی قلب رابطه‌ای تنگاتنگ با یکدیگر دارند. استرس مزمن یا حاد می‌تواند تعادل سیستم عصبی خودکار را مختل کرده و منجر به تحریک بیش‌ازحد قلب شود. در شرایط استرسی، هورمون‌هایی مانند آدرنالین ترشح می‌شوند که باعث افزایش ضربان قلب، فشار خون و تحریک پذیری الکتریکی عضله قلب می‌گردند. این شرایط می‌تواند زمینه‌ساز آریتمی‌هایی مانند تاکی‌کاردی (افزایش ضربان قلب) یا حتی فیبریلاسیون دهلیزی شود.

افرادی که به‌طور ژنتیکی مستعد آریتمی هستند یا سابقه بیماری‌های قلبی دارند، در مواجهه با استرس ممکن است دچار اختلالات شدیدتر ریتم قلب شوند. نشانه‌های شایع آریتمی ناشی از استرس شامل تپش قلب، احساس ضربان نامنظم، اضطراب، سرگیجه و گاهی غش است. بررسی نوار قلب (ECG)، تست هولتر و گاهی بررسی هورمون‌های استرسی در تشخیص دقیق نقش دارند. اهمیت استرس در این است که درمان یکی می‌تواند علائم دیگری را بهبود دهد.

درمان این نوع آریتمی اغلب ترکیبی از مدیریت استرس و کنترل ضربان قلب است. تمرینات تنفسی، یوگا، مدیتیشن، روان‌درمانی شناختی-رفتاری و خواب کافی می‌توانند در کاهش استرس مؤثر باشند. در صورت شدت گرفتن آریتمی، داروهای ضدآریتمی یا درمان‌های مداخله‌ای مانند ابلیشن نیز ممکن است تجویز شوند. کنترل هم‌زمان استرس نقش کلیدی در حفظ سلامت قلب و بهبود کیفیت زندگی ایفا می‌کند.