تشخیص نارسایی احتقانی قلب

نارسایی احتقانی قلب (CHF) به وضعیتی گفته می‌شود که در آن توانایی قلب برای پمپاژ مؤثر خون به ارگان‌های بدن کاهش یافته است. این بیماری معمولاً به‌صورت تدریجی بروز می‌کند و می‌تواند ناشی از مشکلاتی مانند بیماری عروق کرونر، فشار خون بالا، یا بیماری‌های دریچه‌ای باشد. تشخیص نارسایی احتقانی قلب در مراحل اولیه، نقش حیاتی در جلوگیری از پیشرفت بیماری و کاهش عوارض جدی آن دارد.

علائم بالینی نارسایی احتقانی شامل تنگی نفس، خستگی مزمن، ورم پا و قوزک، تپش قلب، و کاهش توانایی در انجام فعالیت‌های روزمره است. پزشکان برای تشخیص این بیماری ابتدا معاینه فیزیکی انجام داده و سپس از تست‌های تکمیلی مانند نوار قلب (ECG)، عکس قفسه سینه، اکوکاردیوگرافی و آزمایش BNP (ناتریورتیک پپتاید) استفاده می‌کنند. این روش‌ها کمک می‌کنند تا شدت نارسایی، عملکرد بطن چپ و علل زمینه‌ای بیماری مشخص شود.

پس از تشخیص، برنامه درمانی شامل داروهایی مانند مهارکننده‌های ACE، بتابلوکرها، دیورتیک‌ها و در برخی موارد، دستگاه‌های کمک‌کننده قلبی یا جراحی مطرح می‌شود. شناسایی دقیق بیماری پیش از ورود به فازهای پیشرفته، شانس پاسخ به درمان را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد. بنابراین، آگاهی و اقدام به‌موقع در تشخیص نارسایی ، پایه‌ای‌ترین اصل مدیریت این بیماری مزمن است.